Na czym polega druk fleksograficzny?
Fleksografia, flexo lub druk fleksograficzny to metoda druku typograficznego wykorzystująca elastyczne płyty gumowe i szybkoschnące ciekłe farby drukarskie.
Termin „fleksografia” powstał w oparciu o łacińskie słowo flexibilis, oznaczające „elastyczny”, oraz greckie słowo graphein, oznaczające „pisać”, „rysować”. Nowy termin w formie Flexodruck został po raz pierwszy użyty w Europie we wrześniu 1966 roku w Niemczech. Przyjęła się ona później we Francji („flexographie” lub „impression flexographique”) i innych krajach.
Historia fleksografii
Nie da się podać dokładnej daty wynalezienia fleksografii czy druku fleksograficznego. Wiadomo, że w połowie XIX wieku do druku tapet zaczęto używać barwników anilinowych. W pierwszym przybliżeniu można jednak stwierdzić, że wynalazcą tej metody był Karl Holweg, właściciel istniejącej do dziś niemieckiej firmy K. und A. Holweg GmbH, zajmującej się budową maszyn. Kolejnym ważnym technicznym warunkiem powstania fleksografii było wynalezienie gumowych form elastycznych.
Początkowo druk fleksograficzny był stosowany prawie wyłącznie do zgrzewania powierzchni toreb papierowych i innych materiałów opakowaniowych. Pewne zalety tej formy typografii w stosunku do klasycznego procesu drukowania przyczyniły się do rozszerzenia jej zastosowania. Wcześniejsze formy do druku typograficznego były wykonywane tylko z drewna lub metalu (stop drukarski – gart, cynk, miedź), ale wraz z pojawieniem się elastycznych form drukarskich we fleksografii, zaczęto wykonywać formy drukarskie również z fotopolimerów.
